Rozdział I Rysa na szkle

Zraniona miłość może wywołać takie same skutki co nienawiść

-Monteskiusz

  

    Siedząc w przedziale razem ze śpiącą przyjaciółką, Rose Weasley rozmyślała nad minionymi wakacjami.
Większość czasu spędziła z rodziną w Dolinie Godryka, a na dwa tygodnie wybrali się do Grecji.
W te wolne miesiące doszło do niej, że ludzie się zmieniają. Ona również. 

Jej długie, rude włosy, wiecznie poczochrane, teraz starannie wyczesane, związane w wysoki kucyk. Drobne piegi podkreślały jej urodę. Jedynie oczy pozostały tak samo zielone jak zawsze.

 Wyprostowała długie nogi, odziane w czarne rurki i kremowe baleriny. Przetarła oczy rękawem luźnej koszuli w drobne kwiatki i spróbowała pójść w ślady Zoey, której włosy zasłoniły ładną twarz, opadając w stronę podłogi. Ledwo co przysnęła, gwałtownie wybudził ją trzask rozsuwanych drzwi przedziału. To Albus wpadł do środka. Grzywka opadała mu na oczy. Był przystojny, a w niebieskich oczach czaił się wesoły błysk.  Przywitał się z kuzynką i oparł głowę o jej uda. Stopy oparł zaś na biodrach śpiącej dziewczyny, na co ta mruknęła coś niezrozumiale, ale nie otworzyła oczu.

-Nie za wygodnie ci? - spytała Ruda.

-A wygodnie, dziękuję - odparł z uśmiechem.

-A gdzie Malfoy i Zabini? - bo warto wiedzieć, że Potter trafił do Slytherinu, w przeciwieństwie do reszty rodziny - rodowitych Gryfonów z krwi i kości.

-Zaczęli grać w "prawda czy wyzwanie", więc się ulotniłem, bo wiem co bym musiał powiedzieć i zrobić.

-Pochwalisz się?

-Przyjdzie na to czas, kuzyneczko...

-Hmm.... a może do nich dołączymy... - wrednie zachichotała. To nie było zachowanie w jej stylu.

Uwielbiali w ten sposób ze sobą rozmawiać i dobrze wiedzieli, że jeden na drugiego mógł liczyć. Nie mieli przed sobą tajemnic. No może oprócz jednej, której Potter nie mógł na razie wyjawić.

-Ty w towarzystwie Scorpiusa? Bez kłótni niby? Wybacz, ale nie uwierzę, póki nie zobaczę.

-Pfff... Zoey, słońce, wstawaj! Idziemy do Skaaayaaaa...

 Na dźwięk imienia Notta panna Garcia gwałtownie wstała. Weasley spojrzała na Ala i dostrzegła w jego oczach smutek. Zapamiętała, aby o to koniecznie zapytać.

    Przeszli dwa kroki, gdy z jednego z przedziałów wychynęła głowa Malfoya, który na widok przyjaciela wyszczerzył białe zęby.

-Właśnie po ciebie zmierzałem. O i towarzystwo masz. Garcia i... Weasley?! - spytał, zatrzymując wzrok na Rose.

-Ależ dokładnie... Twoja ulubiona córka szlamy i ruda wiedźma. 

-No, niezła zmiana, Wiewióro - pokiwał głową z uznaniem, a zadziorny uśmieszek nie schodził z jego twarzy. Miała ochotę podejść i go zetrzeć raz a porządnie. 

-Czuję ironię...

-To nieprawidłowo... - zaczął przyglądać się jej intensywniej na co ona, aby uniknąć jego wzroku, bezceremonialnie weszła przez drzwi, siadając na wolnym miejscu koło Xaviera Zabiniego. Zoey podążyła za nią i zajęła siedzenie obok Skaya.

-Hej Xav - uśmiechnęła się.

-Hej Rosie - odpowiedział brunet.

-Od kiedy wy do siebie po imieniu? - wtrącił się blondyn.

-Zależy mi na tym, aby z porządnymi ludźmi utrzymywać dobre relacje - odparła Gryfonka.

-No to ze mną powinnaś mieć najlepsze.

-Nie za wysoko się cenisz?

-Wyżej od ciebie - widząc kpiący wzrok dziewczyny, dokończył. - Taka prawda. Nie mam szacunku do osób, które ze mną zadzierają, w taki sam sposób, jak ty. 

Za to został wyminięty przez wściekłą rudowłosą, która powstrzymywała się od wymierzenia mu prawego sierpowego.

-Mówiłem... - szepnął Albus, patrząc na plecy kuzynki i szatynkę, powłóczącą nogami.  

-Ale z ciebie zjeb - parsknął Zabini.

-Obrońca cnoty się znalazł - zironizował.

-Weź wyjdź i wróć jak ochłoniesz - wtrącił się do tej pory milczący Nott.  

-Nigdzie nie idę, bo Albus ma nam coś do powiedzenia.
Potomek Potterów zaklął w duchu. 

-No więc... prawda czy wyzwanie? - ponaglił Scor.

-Prawda - cicho odpowiedział.

-Ej, Rosie, Roooseee! - drobna dziewczyna starała się uspokoić drżącą z wściekłości przyjaciółkę. 

Znały się 7 lat, a ona i tak nie rozgryzła jak najszybciej ją wyciszyć. Po prostu była przy niej, a złość sama przechodziła. - Nie przejmuj się.

-Jak mam się nie przejmować?! Ta wojna stała się nieodłącznym elementem naszego życia. Mimo tego, że czasem jest zabawnie, często robi się nieprzyjemnie. Obawiam się, że bez tego nie umielibyśmy wyżyć. Pomyśleć, że gdyby nie ten incydent na pierwszym roku, moglibyśmy być choćby znajomymi. 

-Kiedyś przestanie...

-Kiedyś?! - przerwała - On? Prędzej ty prześpisz się z Nottem, niż my przestaniemy uprzykrzać sobie życie...

-To jakieś wyzwanie? 

-Całkiem dobry pomy... Nie, zdecydowanie nie. Wybij sobie to z głowy! 

-No dobrze, to przebierzmy się w szaty, bo już dojeżdżamy.

O tak... znów w domu...

   Wychodząc z pociągu przywitała się z Hagridem, półolbrzymem, gajowym i jednocześnie przyjacielem rodziny. 

Wchodząc do jednego z powozów po raz pierwszy zobaczyła, że coś go ciągnie. To testrale. Czytała o nich kiedyś. Te stworzenia są bardzo chude. Czarna, lśniąca skóra oblepia szkielet tak, że widać niemal każdą, najmniejszą kość. Ich oczy są puste, bezdenne, czarne. Posiadają długą czarną grzywę i ogon oraz smoczy łeb. Mają również olbrzymie, czarne, błoniaste skrzydła. Były na swój sposób przerażające, ale i interesujące. Człowiek widział je tylko wtedy, gdy  był świadkiem czyjejś śmierci. Ona była.

Przypomniała sobie sytuację z wakacji. Pewnego mugola potrącił pociąg. Stała wtedy na stacji. To było tragiczne. Krew, leżący bezwładnie obywatel.  Nie patrząc co robi zajęła jedyne miejsce koło Malfoya, patrząc na niego beznamiętnym wzrokiem, na co ten odsunął się nieznacznie, w stronę Zabiniego. Prychnęła. Przecież nie jest trędowata... No, ale to on, nawet nie chciał oddychać tym samym powietrzem. Starała się nie zwracać na niego uwagi. Postanowiła przyjrzeć się chłopakowi naprzeciwko niej.

Miał blond włosy, ale nie tak jasne jak Scorp. Stalowe oczy błyszczały w półmroku. Był przystojny.

-Travis Border - wyciągnął do niej rękę, podchwytując jej spojrzenie.

-Rose Weasley.

-Pasuje do ciebie takie imię... Piękna jak róża.

Dziewczyna uśmiechnęła się, na co Ślizgon obok niej przewrócił oczami.

Zaczęła rozmowę z Krukonem, co poznała po krawacie i naszywce. Co chwila śmiała się z komplementów, jakie prawił jej chłopak.  Scorpius przyglądał się temu wszystkiemu z kpiną. 

Ciekawe jakby to było się z nią przyjaźnić..

Zaraz, co?!

Przecież to Weasley. Z nią się nie da. A pomyśleć, że mieliśmy taką szansę...

Jako pierwszy szybko wyszedł z powozu nie zważając na to, że popchnął jakąś Puchonkę, dzielącą z nimi powóz, która wpadła na Rudą. Xavier westchnął, pomógł Gryfonce wyjść i podążył za przyjacielem.

  Przestraszeni pierwszoroczniacy, Tiara Przydziału, przemówienie dyrektora i uczta. To towarzyszyło im co roku. Hugo jak zwykle nałożył sobie wszystko co zmieściło się na talerzu, zaś ta zjadła tylko sałatkę z mango.  Zaabsorbowana dźganiem Merlinowi ducha winny owoc, poczuła na sobie wzrok. Automatycznie spojrzała na stół Slytherinu. To Zabini patrzył na nią swoimi bursztynowymi oczami. Odwzajemniła spojrzenie i uśmiechnęła się lekko, lecz gdy tylko blondyn podążył za wzrokiem kolegi i zobaczył ją, spuściła głowę zażenowana. Miała na dziś dość jego głupich docinków, które jej serwował. 

  Gdy uroczystość dobiegła końca jako prefekt naczelny musiała zaprowadzić uczniów do Wieży Gryffindoru. 

Hasło było dość dziwne, bo brzmiało "Jestem tylko rysą na szkle". Nigdy nie mieli takiego hasła. Najdłuższe miało 2 wyrazy, a tu niespodzianka...

  Już chciała wejść do Pokoju Wspólnego, gdy usłyszała swoje imię. Odwróciła się i podbiegła do koleżanki. Uściskała ją, śmiejąc się. 

-Sel! Co tam u ciebie? 

Chwilę później zorientowała się, patrząc w jej ciemne, podkreślone kreskami oczy, że córka Seamusa Finnigana, szkolnego znajomego jej rodziców, jest smutna.

-Hej, co jest? - spytała z troską.

-Możesz się ze mną spotkać jutro o 16 w bibliotece? To ci wszystko opowiem - jej głos był wyprany z emocji.

-Okej, trzymaj się. Cokolwiek się stało.

 Gdy tylko Finnigan znalazła się za rogiem, ta skierowała swe kroki do dormitorium. Jednym machnięciem różdżki rozpakowała niektóre rzeczy z kufra. Pochwyciła zieloną piżamę i udała się do łazienki. Zmyła z siebie brudy minionego dnia, nie zważając na piasek pod powiekami. Przed położeniem się na łóżku, schyliła się, by wyjąć książkę spod niego. Jednak zmęczenie wygrało i pozostawiła ją na miejscu.
Czekał ją ciężki rok... Ale nawet nie zdążyła rozwinąć myśli, gdy zmorzył ją sen, który nie należał do przyjemnych...

Witam (;

Nowy blog, nowa historia. 

Scorose. 

Kolejna powinna się pojawić ok. 18 sierpnia, gdy wracam z Turcji.

Zostawiam wam rozdział do oceny.

Klikając "opublikuj" nie byłam pewna, ale zrobiłam to. 

Ściskam. R.